بسم الله الرحمن الرحیم
مدتیه که بین چندتا از دوستان کدورتی پیش اومده که هیچ کدوم حاضر به کوتاه اومدن نیستن. اصل قضیه هم از یه مسأله ی خیلی پیش پا افتاده شروع شده و مشکل اصلی به نظرم اینه که هیچ کس حاضر نیست کمی از غرورش رو کم کنه یا انتظار بیش از حدی از دیگران داره.
آقای دولابی در یک توصیه اخلاقی به کسی که ازشون سوال کرده بود گفته بودند: مرنج و مرنجان.
در مورد این قضیه خیلی فکر می کردم که مگر می شود از دیگران نرنجیم؟ میتونیم بگیم من سعی خودم رو می کنم تا کار خطایی نکنم و حرفی نزنم که کسی از من آزرده خاطر شود اما چطور می شود که من از دیگران ناراحت نشوم؟
به این نکته رسیدم که اگر هدف رسیدن به خداست و همه ی کارها رو بخاطر خدا انجام می دهیم هیچ وقت نباید از کسی انتظار داشته باشیم. اگر انتظار داشتن رو از ذهنمون حذف کنیم تا حدّ زیادی در این راه پیش رفته ایم و در صورت قدرنشناسی طرف مقابل اصلا اذیت نمی شویم.
قسمت بعدی این است: فردی که ما را آزرده خاطر می کند میتوانیم به چشم یک بیمار به او نگاه کنیم.
هیچ کس از شخص بیمار انتظاری ندارد، چون می دانند او حالت عادی و طبیعی
ندارد و حتی در مقابل اذیت های او احساس ناراحتی و دلسوزی هم می کنیم. پس
اگر فکر کنیم شخصی که ما را آزرده هم بیمار است هم از او رنجیده خاطر نمی
شویم که بخواهیم غیبت کنیم و به گناه های دیگر رو بیاوریم و هم برای او دعا
می کنیم تا از رذایل اخلاقی و بیماری های روحی نجات پیدا کند.
ان شاالله که بتونیم نیاتمون رو برای خدا خالص کنیم و به همه ی تعالیم پر مغز دینمون عمل کنیم.
