بسم الله الرحمن الرحیم
اگر در باغ میوه قدم زده باشید حتما دیده اید میوه هایی رو که وقتی روی درخت هستند بسیار زیبا و دلبرانه چشم ها رو به خودشون متوجه می کنند. گاهی وقتی به بعضی از این میوه های خوش رنگ و جذاب نزدیک می شیم و اون رو از شاخه جدا می کنیم، می بینیم که ای بابا! این میوه کرم خورده است و فقط از دور زیبایی و جذبه داره.
دینداری برخی از ما هم مثل میوه های کرم خورده دچار آفت شده. یکی از آفات ایمان عُجب است. وقتی فکر می کنیم که خیلی پیش خدا عزیز هستیم و برتر از ما کسی وجود ندارد و بقیه مردم همه گناهکار و دچار خسران ابدی هستند.
یکی از راه های شیطان برای ایجاد عُجب این است که ما را به کارهای مستحبی تشویق میکند و وقتی که از این کار حسابی به خود مغرور شدیم هر کسی را ببینیم او را پایین تر از خود می بینیم. حالا گاهی این را به زبان می آوریم و باعث مشکلات بعدی می شویم یا به زبان نمی آوریم و در دل خود را بالاتر از او می بینیم.
امام علی علیه السلام می فرمایند:
خطایی که باعث ناراحتی تو شود، نزد خداوند از کار نیکی که باعث عجب تو شود بهتر
است1.
البته باید توجه کنیم، از این حدیث برداشت منفی نکنیم که پس حضرت اجازه گناه کردن دادند، نه ؛ این حرف مقایسه ی درجه بدی بین گناه و عُجب است. شخصی که گناهی می کند و بعد بلافاصله پشیمان می شود و توبه می کند مطمئنا بهتر است از کسی که گرفتار خودبزرگ بینی شده و فکر میکند که بهترین اعمال را دارد در حالی که اعمال این فرد همه آفت زده و به دردنخور هستند.
برای اینکه از این صفت به دور باشیم باید منیت رو در خودمون بکشیم. باید اینقدر خود را در مقابل خدا ناچیز و کوچک بدانیم که دیگر چیزی برای عرضه به او را، بزرگ نبینیم.
ان شاالله که هیچوقت دچار این صفت نکوهیده و زشت نشیم و همیشه اعمالمون رو صحیح و سالم و بدون آفت تحویل دهیم.
برای مطالعه بیشتر درباره عجب به اینجا مراجعه فرمایید.
منبع:
1.نهج البلاغه
(للصبحی صالح)، ص477: سَیِّئَةٌ تَسُوءُکَ خَیْرٌ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ
حَسَنَةٍ تُعْجِبُک
