نیکویی های پایدار...
بسم الله الرحمن الرحیم
چند روزی هست که ذهنم درگیر این شده که چه کارهایی میتونم انجام بدم تا برام باقی بمونه و بعد از مرگم هم عمل خیری باشه که به من برسه.
گاهی با یاد دادن قرآن خوندن یا یک ذکر به یکی از دور و بری هامون میتونیم هم کلی ثواب الان جمع کنیم و هم تا هر وقت که بعد از ما اون فرد قرآن خوند ما هنوز هم ثواب ببریم. یا اینکه میتونیم توی مساجد چیزهایی که لازم دارند رو وقف کنیم مثلا قرآن و مفاتیح یا مهر تربت (مثلا من خودم هربار میرم مسجد دنبال مهر تربت میگردم) یا حتی چادر نماز... یا هر چیزی که فکر کنیم مردم به اون نیاز دارن و الان موجود نیست و در صورت وجودش گره ای از کار مردم باز میشه و ما رو دعا خواهند کرد.
اما به نظر من مهمترین کاری که میشه انجام داد تربیت صحیح فرزند هست چون قراره اون ها هم نسل بعدی رو تربیت کنند. وقتی با بچه هامون هستیم به این فکر کنیم که اگه ما خوب بچه هامون رو تربیت کنیم بعد از مرگ ما بهترین باقیات الصالحات برامون هستن. یکی از دوستان میگفتن یه جوری بچه تربیت کنید که وقتی بعد از مرگتون بچه تون رو دیدن براتون فاتحه بفرستن نه اینکه بهتون بد و بیراه بگن!!
به نظر من بهترین روش برای تربیت فرزند اینه که حرف و عمل خودتون یکی باشه. بچه ها از عمل ما بزرگ ترها یاد میگیرن نه از حرف هامون چون قهرمان کودکان والدینشون هستن، پس سعی کنیم بهترین باشیم تا اونها هم بتونن بهترین بشن.
