بسم الله الرحمن الرحیم
گاهی که به آخرت فکر می کنم ؛ خیلی می ترسم. از خودم و اعمالم می ترسم. از اینکه تو این چند سالی که از خدا عمر گرفتم ؛ دقیقا چه کار مثبتی انجام دادم که به درد آخرتم بخورد یا اینکه اصلا کارهایی که کردم آیا هنوز هستند یا بواسطه ی گناهانم از بین رفتند؟
کاش از حالا برنامه ریزی داشته باشیم برای اعمالمون، که وقتی ازمون سوال شد؛ جوانی رو در چه راهی صرف کردید؟ پاسخی برای این سوال داشته باشیم. کاش سرمون رو پایین نیندازیم و اون روز پشیمون نشیم.
داشتم فکر می کردم اگه مثل بقیه ی کارهامون که براشون اولویت بندی می کنیم و تو برنامه ریزی هامون حتما جاشون میدیم برای خدا هم وقت مشخصی بگذاریم و روزانه ساعت خاصی را اختصاص بدهیم به دعا و قرآن و هرکاری که موجب رضایت خدا باشد. می تونیم اسمش رو بگذاریم ساعت خدا.
تو ساعت خدا می تونیم هرکاری بکنیم اما فقط و فقط مخصوص جلب رضایت خدا باشه. میتونیم تو خونه به پدر و مادرمون کمک کنیم؛ به نیت رضایت خدا. یا اینکه تو اون ساعت بریم برای جلب رضایت خدا به همسرمون کمک کنیم یا کاری رو که از ما خواسته انجام بدیم یا ....
اما وقتی این کار رو کردیم باید مواظب باشیم که ثواب هامون رو به قول آقای مجتهدی تو کیسه ی سوراخ نریزیم و خیلی مواظب باشیم که اعمالمون رو به باد ندیم. نکنه اون روز که خیالمون از اعمالمون راحته وقتی به نامه ی اعمالمون می رسیم؛ ببینیم که خالیه از هر ثوابی...
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند: روز قیامت فردى را مى آورند و او را در
پیشگاه خداوند نگه مى دارند و کارنامه اش را به او مى دهند، اما حسنات
خود را در آن نمى بیند. عرض مى کند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا
من در آن طاعات خود را نمى بینم! به او گفته مى شود: پروردگار تو نه
خطا مى کند و نه فراموش. عمل تو به سبب غیبت کردن از مردم بر باد رفت.
سپس مرد دیگرى را مى آورند و کارنامه اش را به او مى دهند. در آن
طاعت بسیارى را مشاهده مى کند. عرض مى کند: الهى! این کارنامه من نیست!
زیرا من این طاعات را بجا نیاورده ام! گفته مى شود: فلانى از تو غیبت
کرد، حسنات او به تو داده شد1.
این حدیث فقط در مورد غیبت بود ، گناهان دیگر هم باعث از بین رفتن حسنات و نیکی ها می شوند.
ان شاالله که در این ماه عزیز بیشتر به فکر زندگی جاودانه ی پس از مرگ باشیم و برای آن توشه کنار بگذاریم.
منابع:
1/جامع الاخبار(شعیری) ص
147: یُؤتى بِاَحَدٍ یَومَ القیامَةِ
یوقَفُ بَینَ یَدَىِ اللّهِ وَ یُدفَعُ إِلَیهِ کِتابُهُ فَلایَرى
حَسَناتِهِ فَیَقولُ: اِلهى لَیسَ هذا کِتابى فَاِنّى لا اَرى فیها
طاعَتى! فَیُقالُ لَهُ: اِنَّ رَبَّکَ لا یَضِلُّ وَ لایَنسى ذَهَبَ
عَمَلُکَ بِاغتیابِ النّاسِ ثُمَّ یُؤتى بِآخَرَ وَ یُدفَعُ
اِلَیهِ کِتابُهُ فَیَرى فیهِ طاعاتٍ کَثیرَةً فَیَقولُ: اِلهى ما هذا
کِتابى فَاِنّى ما عَمِلتُ هذِهِ الطّاعاتِ فَیُقالُ: لاَنَّ فُلانا
اغتابَکَ فَدُفِعَت حَسَناتُهُ اِلَیکَ؛
