آیا به امام زمان نزدیک هستیم؟
دوشنبه, ۴ مرداد ۱۳۹۵، ۱۱:۱۹ ب.ظ
بسم الله الرحمن الرحیم
آیا ما به امام زمان نزدیک هستیم؟ این سوالی هست، که مدتیه ذهنم رو درگیر خودش کرده.
شاید امتحان ما در مسیر رسیدن به حضرت بقیة الله این است که ما رو به آنچه که داریم امتحان می کنند. شاید میخواهند ببینند ما چقدر عطش داریم.
وضعیت طوری شده که انگار به این دوری و بی حضور ایشان زندگی کردن عادت کردیم. شاید وظایف خودمون رو انجام میدیم خوشحال هم هستیم که در راه اسلام و انقلاب هم هستیم اما تلاش بیشتری هم نمی کنیم که جزء یاران خاص حضرت باشیم. البته این امور هم بد نیست اما نقطه ی اعلای رسیدن به یار هم نیست. عاشقانه ی خاصی انجام نمی دهیم فقط یک سری مسائل معمول رو انجام می دهیم و مشکلی هم با غم دوری نداریم انگار دنیا باید همینطور باشد؛ انگار نباید تغییری در این مسیر رخ دهد. انگار ما وظیفه ی خاصی در قبال ظهور حضرت نداریم؛ انگار همین که انقلابی و مثلا مومن هستیم کافی است. اما واقعا آیا کافیه؟
به نظر من کسی به خیمه ی مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) راه پیدا می کند که در دل احساس عطش نسبت به امام و حقیر دانستن دنیای بدون امام داشته باشد و همواره در حال عجز و ناله و طلب وصول به حضرتش داشته باشد. عاشق امام به چیزی از این دنیا دل نبسته و گرفتار چیزی غیر از محبت معشوق حقیقی اش نیست. این ما هستیم که دنیا و زندگی دست و پای ما را سخت بسته است و به زندگی بدون امام رضایت داده ایم.
ما به امام زمان (عجل الله تعالی) فکر نمی کنیم؛ که اگر به ایشان حتی فقط فکر کنیم ، شاید از باب (أذکرونی أذکرکم1) زمینه توجه خاص ایشان فراهم آید.
منبع:
1.المیزان، ج1، ص 341: «اذکرونی بالدعاء أذکرکم بالاجابه»مرا با دعا یاد کنید، تا من نیز با اجابت آن، شما را یاد کنم.
آیا ما به امام زمان نزدیک هستیم؟ این سوالی هست، که مدتیه ذهنم رو درگیر خودش کرده.
شاید امتحان ما در مسیر رسیدن به حضرت بقیة الله این است که ما رو به آنچه که داریم امتحان می کنند. شاید میخواهند ببینند ما چقدر عطش داریم.
وضعیت طوری شده که انگار به این دوری و بی حضور ایشان زندگی کردن عادت کردیم. شاید وظایف خودمون رو انجام میدیم خوشحال هم هستیم که در راه اسلام و انقلاب هم هستیم اما تلاش بیشتری هم نمی کنیم که جزء یاران خاص حضرت باشیم. البته این امور هم بد نیست اما نقطه ی اعلای رسیدن به یار هم نیست. عاشقانه ی خاصی انجام نمی دهیم فقط یک سری مسائل معمول رو انجام می دهیم و مشکلی هم با غم دوری نداریم انگار دنیا باید همینطور باشد؛ انگار نباید تغییری در این مسیر رخ دهد. انگار ما وظیفه ی خاصی در قبال ظهور حضرت نداریم؛ انگار همین که انقلابی و مثلا مومن هستیم کافی است. اما واقعا آیا کافیه؟
به نظر من کسی به خیمه ی مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) راه پیدا می کند که در دل احساس عطش نسبت به امام و حقیر دانستن دنیای بدون امام داشته باشد و همواره در حال عجز و ناله و طلب وصول به حضرتش داشته باشد. عاشق امام به چیزی از این دنیا دل نبسته و گرفتار چیزی غیر از محبت معشوق حقیقی اش نیست. این ما هستیم که دنیا و زندگی دست و پای ما را سخت بسته است و به زندگی بدون امام رضایت داده ایم.
ما به امام زمان (عجل الله تعالی) فکر نمی کنیم؛ که اگر به ایشان حتی فقط فکر کنیم ، شاید از باب (أذکرونی أذکرکم1) زمینه توجه خاص ایشان فراهم آید.
منبع:
1.المیزان، ج1، ص 341: «اذکرونی بالدعاء أذکرکم بالاجابه»مرا با دعا یاد کنید، تا من نیز با اجابت آن، شما را یاد کنم.
