بسم الله الرحمن الرحیم
عادت کرده بود به بد زبانی! در همه ی جمع ها به آدمی بدزبان و فحّاش معروف بود. با کوچکترین اتفاقی عصبانی می شد و شروع به لعنت کردن خانواده طرفش می کرد! همه سعی می کردند طرفش نروند تا از زبانش در امان باشند.
امام باقر علیه السلام می فرمایند:
چون لعنت از زبان کسی درباره دیگری برون آید آن لعن در میان لعنت کننده و شخص لعنت شده تردد و نوسان کند، اگر مجوزی در لعنت شده دید بر او وارد آید وگرنه به خود لعنت کننده باز گردد1.
باید خیلی مواظب صحبت کردنمون باشیم، نکنه حرف ناحقی بزنیم و گریبان خودمون رو بگیره... اگه رفتارهامون رو به سیره ائمه معصومین علیهم السلام عرضه کنیم، می بینیم که این رفتار هیچ جایی در سیره آن ها ندارد.
امام باقر علیه السلام در جای دیگر می فرمایند:
درباره این گفته خداوند که «با مردم به زبان خوش سخن بگویید» فرمود: بهترین سخنى که دوست دارید مردم به شما بگویند، به آنها بگویید، چرا که خداوند، لعنت کننده، دشنام دهند، زخم زبان زن بر مؤمنان، زشت گفتار، بدزبان و گداى سمج را دشمن مى دارد و با حیا و بردبار و عفیفِ پارسا را دوست دارد2.
ان شاالله که مواظب رفتارهامون باشیم و رفتارهای مومنانه داشته باشیم، تا جزء دوستان خدا باشیم.
منابع:
1. اصول کافی، کتاب ایمان و کفر، باب السباب، حدیث 7: إنَّ اللَّعنَةَ إذا خَرَجَت مِن فِی صَاحِبِهَا تَرَدَّدَت بَینَهُمَا فَإن وَجَدَت مَسَاغاََ وَ إلَّا رَجَعَت عَلَی صَاحِبِهَا.
2. امالى(صدوق) ص 254: فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً قَالَ قُولُوا لِلنَّاسِ أَحْسَنَ مَا تُحِبُّونَ أَنْ یُقَالَ لَکُمْ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یُبْغِضُ اللَّعَّانَ السَّبَّابَ الطَّعَّانَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ الْفَاحِشَ الْمُتَفَحِّشَ السَّائِلَ الْمُلْحِفَ وَ یُحِبُّ الْحَیَّ الْحَلِیمَ الْعَفِیفَ الْمُتَعَفِّفَ
