مرگ نزدیک است

بسم الله الرحمن الرحیم

مدتی پیش یکی از دوستانم برام اتفاقی رو تعریف رکد که واقعا تأمل برانگیز بود. می گفت بعد از فوت پدرم، موقع تقسیم ارث خواهرهام گفتن حق نداری که بیشتر از ما برای خودت سهمی برداری! در حالیکه این حق عرفی، شرعی و قانونی ایشون بود، اما بخاطر رضایت مادر و خواهرهاش به این کار رضایت داده بود و با نارضایتی اموال رو به صورت مساوی تقسیم کرده بود، در حالیکه نیاز مالی شدیدی به اون پول داشت.

حضرت موسی بن جعفر علیه السلام در تشییع جنازه ای حضور داشتند، وقتی میت را در قبر جای دادند، حضرت فرمودند: چیزی که پایانش این است، شایسته است که انسان از آغاز به آن دلبسته نشود، و چیزی که آغازش چنین است، سزاوار است که از پایانش بیم داشت¹.

دنیایی که قراه به قبری به این تنگی و تاریکی ختم بشه، آیا ارزش این دلشکستن ها و حق خوری ها و ظلم کردن ها رو داره؟ آیا بهتر نیست خیلی این دنیا رو جدی نگیریم و به خودمون اجازه انجام هر کاری رو ندیم؟ اگه قبل از انجام هر کاری به این فکر کنیم که این دنیا کوتاه تر از این حرف هاست که بخوایم به خاطرش آخرت ابدی خودمون رو خراب کنیم.

آخرتی که اولین مرحله ش، همون قبر تنگ و تاریکی هست. همون قبری که به فرموده ی امام صادق علیه السلام:

هر روز صحبت مى ‏کند و می ‏گوید : من خانه غربتم ، من خانه تنهایى ام ، من خانه کِرمها هستم ، من قبرم ، من باغى از باغهاى بهشت یا گودالى از گودال هاى دوزخم² .

اگه به این فکر کنیم که اولین مرحله ی آخرت که این باشه، پس بقیه مراحلش چطور میتونه باشه، انگیزه مون کمتر میشه برای انجام گناه...

اگر روزانه حداقل یک بار به مرگ فکر کنیم، خیلی از اشتباهات رو مرتکب نمی شیم.

حتما در برنامه هامون هفته ای یکبار زیارت اهل قبور رو جا بدیم.

برای مطالعه بیشتر در این مورد کتاب منازل الآخرة شیخ عباس قمی توصیه می شود.

منابع:

1.بحارالانوار، ج 70، ص103

2.الکافی : 3 / 242 / 2 منتخب میزان الحکمة :456: إنّ لِلقَبرِ کلاما فی کُلِّ یَوم ، یقولُ : أنا بَیتُ الغُربهِ ، أنا بَیتُ الوَحشَةِ ، أنا بَیتُ الدُّودِ ، أنا القَبرُ ، أنا رَوضَةٌ مِن رِیاضِ الجَنّةِ أو حُفرَةٌ مِن حُفَرِ النارِ

و ناگهان چقدر زود دیر می شود...

بسم الله الرحمن الرحیم
چند روزی هست که یکی از اقوام فوت کردند. امروز که برای مراسمشون سر خاکشون رفتم، با دیدن قبرهای خالی به خودم لرزیدم. قبرهایی تنگ و کوچک که منتظر مسافران خود هستند.
 

واقعا چقدر خودمون رو برای مرگ آماده کردیم؟ چقدر به مرگ فکر می کنیم؟ موقع انجام کارهای درست و نادرست چقدر به فکر مرگ و برزخمون هستیم؟
امام علی علیه السلام می فرمایند: رساترین پندها، عبرت گرفتن از آرامگاه هاى مردگان است¹.
اگر خودمون رو مقید کنیم هفته ای یک بار به زیارت قبور بریم خیلی اثرات خوبی بر روی نفسمون داره. هم اموات رو یاد می کنیم و براشون توشه ای می فرستیم و هم برای نفس ما خیلی موثر است. امام صادق علیه السلام می فرمایند:
یاد مرگ، خواهش هاى نفس را مى میراند و رویشگاه هاى غفلت را ریشه کن مى کند و دل را با وعده هاى خدا نیرو مى بخشد و طبع را نازک مى سازد و پرچم هاى هوس را درهم مى شکند و آتش حرص را خاموش مى سازد و دنیا را در نظر کوچک مى کند².
 از حالا چه توشه هایی برای خودمون فرستادیم؟ خانه ی قبرمون روشنه یا ظلمانی؟ چطور می تونیم برزخمون رو خوب بسازیم؟ چون می دونیم اگه این دنیا کاری برای خودمون نکنیم دیگه بعد ز مرگ کاری از دستمون برنمیاد.
پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم می فرمایند: با مرگ انسان، رشته عملش قطع مى شود، مگر از سه چیز: صدقه جارى (وماندگار)، دانشى که مردم از آن بهره‌مند شوند، و فرزند نیکوکارى که برایش دعا کند³.
چه خوب میشه از حالا به فکر دنیای بعد از مرگمون باشیم و دل به این دنیای فانی نبندیم. میتونیم به صدقات جاریه ای که میتونه بعد از مرگ هم برامون توشه بفرسته فکر کنیم و با وقف و کارهای حسنه خانه ی برزخی خودمون رو آباد کنیم.


منابع:
1.شرح آقا جمال الدین خوانساری بر غررالحکم و دررالکلم ج2 ، ص423: أبلَغُ العِظاتِ الاعتِبارُ بِمَصارِعِ الأمواتِ
2.بحار الأنوار(ط-بیروت) ج6، ص133، ح32 - {شبیه این حدیث در مصباح الشریعه ص171 }: ذِکرُ المَوتِ یُمیتُ الشَّهَواتِ فی النَّفسِ ، و یَقلَعُ مَنابِتَ الغَفلَة ِ، و یُقَوّی القلبَ بمَواعِدِ اللّه ، و یُرِقُّ الطَّبعَ ، و یَکسِرُ أعلامَ الهَوى و یُطفِئُ نارَ الحِرصِ ، و یُحَقِّرُ الدُّنیا
3.میزان الحکمة، ح 14287: إذا ماتَ الإنسانُ انقَطَعَ عَمَلُهُ إلاّ مِن ثَلاثٍ : إلاّ مِن صَدَقَةٍ جاریَةٍ أو عِلمٍ یُنتَفَعُ بِهِ أو وَلَدٍ صالِحٍ یَدعُو لَهُ