مدت ها بود گمشده ای داشت. هر چه بیشتر می گشت؛ ناامیدتر می شد.
با هر چیزی خودش را سرگرم می کرد؛ تا آرامش از دست رفته زندگی را پیدا کند.
اما همه چیز فقط درمان مقطعی بود.
مدتی با سیگار، مدتی با دوستان و مهمانی های مختلف، مدتی با قرص های آرامبخش ... اما هیچکدام آرامش واقعی نبود.
هر چند ماه یک بار به دیدن پدر و مادر پیرش می رفت. هر بار مادر می گفت: أَلا بِذِکرِ اللَّهِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ1. او می خندید و می رفت!
این بار اما فرق داشت. خوب که فکر کرد، مواقعی که روابطش با خدا بهتر بود، اخلاق و زندگی اش هم روال بهتری داشت.
انگار فقط با خدا آرامش داشت.
منبع:
1. سوره مبارکه رعد، آیه 28: الَّذینَ آمَنُوا وَ تَطمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکرِ اللَّهِ أَلا بِذِکرِ اللَّهِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ: آنها کسانى هستند که ایمان آورده و دلهایشان به یاد خدا آرامش مىگیرد، آگاه باشید که تنها با یاد خدا دلها آرامش پیدا مىکند.
