فرهنگ انتقاد

بسم الله الرحمن الرحیم

بعضی افراد هستند که موقع انتقاد کردن از بدترین و نامناسب ترین الفاظ و بدترین موقعیت ممکن استفاده می کنند. مثلا وقتی فردی کاری انجام داده که از نظر این فرد اشتباه بوده ، طوری با اون فرد برخورد می کنند که انگار فقط این افراد مسلمان هستند و اون فرد یک کافر حربی!!! و مطمئنا این کار باعث دلزدگی از دین و ناراحتی از مومنین خواهد شد.

امام باقر علیه السلام می فرمایند:
 در این باره که «با مردم به زبان خوش سخن بگویید» فرمود: بهترین سخنى که دوست دارید مردم به شما بگویند، به آنها بگویید، چرا که خداوند، لعنت کننده، دشنام دهند، زخم زبان زن بر مؤمنان، زشت گفتار، بدزبان و گداى سمج را دشمن مى دارد و با حیا و بردبار و عفیفِ پارسا را دوست دارد¹.

اما در مقابل افرادی هستند که به زیباترین و بهترین روش ممکن از دیگران انتقاد می کنند. در موقعیتی مناسب، با زبانی نرم و بسیار محترمانه. این افراد همیشه دوست داشتنی هستند و صحبت کردن با آن ها لذت بخش و مسرور کننده است.

امام صادق علیه السلام می فرمایند: بهشتى ‏ها چهار نشانه دارند: روى گشاده، زبان نرم، دل مهربان و دستِ دهنده².

وقتی این امکان رو داریم که با زبان خوب باعث خوشبینی به دین و مومنین باشیم و کسی رو از اشتباه دربیاریم چرا این کار رو نکنیم؟

ان شاالله که بتونیم صفات بهشتی ها رو در خودمون تقویت کنیم و از اونها باشیم.

منابع:

1.امالى صدوق، ص 326: فى قَولِهِ «قُولُوا لِلنّاسِ حُسنا» قال: قُولوا لِلنّاسِ أحسَنَ مَا تُحبّونَ أن یُقالَ لَکُم، فَاِنَّ اللّه عزَّوَجلَّ یُبغِضُ اللَّعّانَ السَّبّابَ الطَّعّانَ عَلىَ المُؤمِنین، اَلفاحِشَ المُتَفَّحِشَ السّائَلَ المُلحِفَ، وَ یُحِبُّ الحَیّى الحَلیمَ اَ لعفیفَ المُتعَفِّـفَ

2. امالی(طوسی) ص 683: إِنَّ لِأَهْلِ الْجَنَّةِ [أَرْبَعَ عَلَامَاتٍ وَجْهٍ مُنْبَسِطٍ وَ لِسَانٍ لَطِیفٍ وَ قَلْبٍ رَحِیمٍ وَ یَدٍ مُعْطِیَةٍ]