دو راهی های سرنوشت ساز

بعضی انتخاب ها سرنوشت ساز هستن.

 با گفتن یک بله یا خیر مسیر زندگی عوض می شه.

ممکنه اولین بله ای که به یک دوست سیگاری بگیم، مسیر زندگی مون رو عوض کنه؛ یا اولین بله یا خیری که در پاسخ به پیشنهاد مطالعه یک کتاب بگیم.

اما آیا کدام انتخاب مهم تر است؟

انتخابی که در مسیر رضایت مردم زمانه باشد یا انتخابی که در مسیر رضایت امام زمانه است؟

اگر انتخاب ما مسیر امام باشد، باید مواظب تک تک منتخب ها باشیم. برای این مسیر باید از قبل آماده شوی.

امام حسین _{علیه السلام} خطاب به کوفیان فرمودند: شکم هایتان از حرام پر شده.

نکند منتخب هامان پر از حرام شود.

نکند از مسیر امام دور شویم.

منبع:

1.     بحارالانوار، ج45، ص1: فَقَدْ مُلِئَتْ بُطُونُکُمْ مِنَ الْحَرَامِ

آیا فقط گریستن کافی است؟

این روزها  هر جا را نگاه می کنی، جز سیاهی نمی بینی. در کوچه ها و خیابان ها صدای عزاداری می شنوی و تکیه های عزا را که می بینی، چه چیزی ذهنت را درگیر می کند؟

چرای بزرگی که در ذهنت شکل می گیرد کدام است؟

آیا فقط گریستن بر مظلومیت حسین _{علیه السلام} کافی ست؟ یا گریه بر حسین _{علیه السلام} مقدمه ای برای تفکر و جهشی عظیم است؟

حسین علیه السلام تشنه آب نبود، او تشنه یاری مردمانی بود؛ که با جهل و دل بستن به دنیا به او پشت کردند.

چقدر این روزها غربت مولا را درک می کنیم...

امام زمان ما منتظر لبیک ماست، آیا حاضریم از دنیا بگذریم و خالصانه لبیک بگوییم؟

ظهور بخواهیم

همیشه وقتی روضه خون، از کربلا می گه، همه مون با خودمون می گیم، ای کاش ما هم در کربلا همراه اماممون بودیم و خودمون رو فدای اون حضرت می کردیم.

حالا این روزها اماممون پس پرده غیبت منتظر بازگشت ما به سوی اوست. اما ما چنان در دنیا شدیم؛ که حتی به فکر چگونه برگرداندن امام نیستیم.

خیلی از ما هیچ برنامه ای برای ظهور نداریم. کاری نمی کنیم تا ظهور را نزدیک کنیم. خیلی وقت ها با کارهامون باعث تاخیرش هم می شویم.

یکی از علائم ظهور، صیحه آسمانی در شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان است¹.

با دعا کردن می توان ظهور را نزدیک کرد². امشب با تمام وجود دعا کنیم.  

منابع:

1.     تاریخ ما بعد الظهور/176 ـ کشف الغمه ج3،  ص 260 ، وافی، ج 2، ص 445 ـ 446، کتاب الغیبه، شیخ طوسی، ص 435 و454 و453 – ارشاد، ج2، ص 371؛ کمال الدین / 651 بحار الأنوار، ج52، ص204-288-290؛ منتخب الاثر، ص 459، غیبت نعمانی/254: امام باقر (ع) می فرماید: ندا کننده ای از آسمان نام قائم را ندا می کند پس هر که در شرق و غرب است آن را می شنود و از وحشت این صدا خوابیده ها بیدار و ایستادگان نشسته و نشستگان بر دو پای خویش می ایستند رحمت خدا بر کسی که از این صدا عبرت گیرد و ندای وی را اجابت کند زیرا صدای نخست، صدای جبرئیل روح الأمین است.آنگاه می فرماید: این صدا در شب جمعه بیست و سوم ماه رمضان خواهد بود در این هیچ شک نکنید و بشنوید و فرمان برید، در آخر روز شیطان فریاد می زند که «فلانی مظلوم کشته شد» تا مردم را بفریبد و به شک اندازد. و امام صادق (ع) می فرماید: در ابتدای روز گویند ه ای در آسمان ندا می دهد که آگاه باشید که حق با علی و شیعیان اوست. پس از آن در پایان روز شیطان که لعنت خدا بر او باد از روی زمین فریاد می زند که حق با عثمان و پیروان اوست پس در این هنگام باطل گرایان به شک می افتند هرگاه گوینده ای از آسمان نداء بزند که حق با اولاد محمد(ص) است در آن هنگام ظهور مهدی(عج) به سر زبانها می افتد به گونه ای که غیر از او یاد نمی کنند.

2.     اصول کافی، ج 4، ص 216: امام محمدباقر(علیه‌السلام):

الدّعاُ یَرُدُّ القضاءَ وَ قَد اُبرِمُ اِبراماً :دعا (آنچنان است) که مقدّرات حتمی الهی را دگرگون می‌کند!

این جمعه هم گذشت و تو آقا نیامدی...

بسم الله الرحمن الرحیم

غروب های جمعه چقدر غم انگیز و خسته کننده هستند...

امروز هم گذشت و خبری از یوسف زهرا نشد...

واقعا چقدر تلاش می کنیم برای آمدنش؟

چه تغییراتی در خودمون بوجود آوردیم فقط به خاطر رضایت آقامون؟

اما خیلی هامون بی خیال بی خیال هستیم. رفاه طلب شدیم. حاضر نیستیم هیچ سختی به خودمون بدیم برای ظهور. شاید با خودمون فکر می کنیم اینقدر ادمای خوب هست که نیازی به خوب بودن ما نیست... اما نمیدونیم که تو این زمونه از همه ی ما انتظار هست که خوب باشیم.

اگه عاشق کسی بشیم حاضریم به خاطرش حتی کوه ها رو هم جا به جا کنیم، اما چرا حاضر نیستیم عاشق آقامون بشیم؟ اینقدر غرق لذات دنیا شدیم و اینقدر گرفتار دام های شیطان هستیم که اصلا نیازی برای ظهورش حس نمی کنیم.

البته آدم های خوب و عاشق هم کم نیستند، اما چرا ما خودمون رو شبیه به اونها نکنیم؟ اگه می خوایم خیر دنیا و آخرت نصیبمون بشه باید برای خوب بودن تلاش کنیم.

اگه بتونیم دائما فکر کنیم که در حضور حضرت بقیة الله علیه السلام هستیم و کارهامون رو ایشون می بینند، خیلی از اشتباهات رو مرتکب نمی شیم. باید کم کم از روزی نیم ساعت شروع کنیم و خودمون رو در محضرشون ببینیم تا کم کم برامون ملکه بشه و همه ی کارهامون رو با ایشون بسنجیم.

ان شاالله که بتونیم از یاران امام عصر ارواحنا فداه بشیم.

آیا به امام زمان نزدیک هستیم؟

بسم الله الرحمن الرحیم
آیا ما به امام زمان نزدیک هستیم؟ این سوالی هست، که مدتیه ذهنم رو درگیر خودش کرده.
شاید امتحان ما در مسیر رسیدن به حضرت بقیة الله این است که ما رو به آنچه که داریم امتحان می کنند. شاید میخواهند ببینند ما چقدر عطش داریم.
وضعیت طوری شده که انگار به این دوری و بی حضور ایشان زندگی کردن عادت کردیم. شاید وظایف خودمون رو انجام میدیم خوشحال هم هستیم که در راه اسلام و انقلاب هم هستیم اما تلاش بیشتری هم نمی کنیم که جزء یاران خاص حضرت باشیم. البته این امور هم بد نیست اما نقطه ی اعلای رسیدن به یار هم نیست. عاشقانه ی خاصی انجام نمی دهیم فقط یک سری مسائل معمول رو انجام می دهیم و مشکلی هم با غم دوری نداریم انگار دنیا باید همینطور باشد؛ انگار نباید تغییری در این مسیر رخ دهد. انگار ما وظیفه ی خاصی در قبال ظهور حضرت نداریم؛ انگار همین که انقلابی و مثلا مومن هستیم کافی است. اما واقعا آیا کافیه؟
به نظر من کسی به خیمه ی مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) راه پیدا می کند که در دل احساس عطش نسبت به امام و حقیر دانستن دنیای بدون امام داشته باشد و همواره در حال عجز و ناله و طلب وصول به حضرتش داشته باشد. عاشق امام به چیزی از این دنیا دل نبسته و گرفتار چیزی غیر از محبت معشوق حقیقی اش نیست. این ما هستیم که دنیا و زندگی دست و پای ما را سخت بسته است و به زندگی بدون امام رضایت داده ایم.
ما به امام زمان (عجل الله تعالی) فکر نمی کنیم؛ که اگر به ایشان حتی فقط فکر کنیم ، شاید از باب (أذکرونی أذکرکم¹) زمینه توجه خاص ایشان فراهم آید.

منبع:
1.المیزان، ج1، ص 341: «اذکرونی بالدعاء أذکرکم بالاجابه»مرا با دعا یاد کنید، تا من نیز با اجابت آن، شما را یاد کنم.