بسم الله الرحمن الرحیم
دور هم جمع شده بودیم و از هر دری صحبت به میون می اومد. یکی از دوستان اصرار می کرد که چرا من باید تا این حد به والدینم احترام بگذارم و اشتباهات اون ها رو در قبال خودم، به اسم دونستن خیر و صلاح بدونم و هیچی بهشون نگم؟ بعد شروع کرد به تعریف خاطرات درباره دعواهایی که با پدر و مادرش داشته و فحش هایی که بهشون داده و باعث شده به خواسته هاش برسه...!!!
گفتم: حالا به خواسته هات رسیدی؟ پس این همه مشکلی که تو زندگی داری چیه؟
سکوت کرد و گفت: گاهی فکر می کنم بخاطر آه اون هاست...
گفتم: اگر احترام به پدر و مادر اینقدر مهم نبود، بعنوان بزرگترین واجبات1 ازش نام برده می شد؟
آیا واقعا اون ها بیشترین تلاش رو برای سعادت و خوشبختی تو نکردن؟
آیا اون ها همیشه آرزوهای تو رو مقدم بر آرزوهای خودشون نکردن؟
آیا موفقیت تو همیشه برای اون ها با ارزش نبوده؟
آیا اون ها تو رو از جان خودشون، دوست تر نداشتند؟
بله جواب همه ی این ها رو میدونی، اما چون الان در سن اون ها نیستی و متوجه نگرانی ها و صحبت های اون ها نمیشی و فقط به فکر رسیدن به خواسته های خودت به هر قیمتی هستی، به خودت اجازه می دی که هر مدلی که دوست داری باهاشون برخورد کنی...
امام صادق علیه السلام فرمود:
کسی که از روی نفرت به پدر و مادرش که باو ستم کرده اند نگاه کند، نمازش در درگاه الهی پذیرفته نمی شود2.
خیلی مواظب برخوردهامون با پدر و مادرهامون باشیم.
منابع:
1.میزان الحکمة، ج 10، ص 709: بر الوالدین اکبر فریضة. امیر المؤمنین علی(ع) فرمود: بزرگترین و مهمترین تکلیف الهی نیکی به پدر و مادر است.
2.اصول کافی، ج 4، ص 50 : من نظر الی ابویه نظر ماقت، و هما ظالمان له، لم یقبل الله له صلاة
