دوستان خوب

 

چند سالی بود که باهم دوست بودند.

خانواده های متفاوتی داشتند. اما اخلاقیات خوبی داشتند. سعی می کردند، در همه اخلاقیات خوب یکدیگر را شریک کنند.

هر کدام تصمیمی می گرفت، سریع به دوستش منتقل می کرد. شب های جمعه با هم هیات می رفتند. روزانه صفحه ای قرآن میخواندند و درباره نکات تفسیری اش با هم صحبت می کردند.

اگر در رفتارهای هم خطایی می دیدند، خیلی صمیمی بهم تذکر می دادند.

معتقد بودند دوست خوب یعنی یاری دهنده در خوبی و تقوا¹.

منبع:

1.     سوره مائده، آیه 2:  وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَىٰ ۖ وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ: و باید با یکدیگر در نیکوکاری و تقوا کمک کنید نه بر گناه و ستمکاری.

دوست و دشمن

بسم الله الرحمن الرحیم

با غرور از اشتباهاتش می گفت و فکر می کرد چقدر روشنفکرانهزندگی می کند.

دوستانش با لذت از رفتارهاش تعریف می کردند، اما بعدا پیش دیگران اشتباهاتش را میشمردند. یک روز وقتی دوباره مشغول سخنرانی های پر از غرورش بود،غیر مستقیم درباره رفتارش ازش سوالی پرسیدم و کفتم بنظر خودت این کار درسته؟

امام حسین _{علیه السلام} می فرمایند:
کسی که تو را دوست دارد، از تو انتقاد می کند و کسی که با تو دشمنی
دارد، از تو تعریف و تمجید می کند¹.

منبع:

1.نزهه الناظر،ص88: من اَحبک نهاک و من اَبغضک اَغراک