اگر دین ندارید، آزاده باشید

پست هایی منتشر می کند، که درد مردم را بیش از پیش به رخشان می کشد.

نظراتی می دهد، که به اندازه ذره ای هم درباره آن ها سر رشته ندارد.

دائما ساز مخالف می زند و سعی در دل سرد کردن اطرافیانش دارد.

از حق و حقوق مردم دم می زند؛ در حالیکه بارها نشان داده، مردم برایش حتی به اندازه ذره ای اهمیت ندارند.

در این شرایط حساس، که مردم در تنگنا هستند، تزریق ناامیدی به جامعه، یکی از نا جوانمردانه ترین روش ها برای از بین بردن روحیه ایستادگی ملت است.

به این افراد به ظاهر دوست، باید جمله معروف امام حسین _{علیه السلام} را یاد آور شویم:

" اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید¹."

منبع:

1.     اربلى، على بن عیسى، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، ج 2، ص 50، بنى هاشمى، تبریز، چاپ اول، 1381ق: فَصَاحَ الْحُسَیْنُ ع وَیْحَکُمْ یَا شِیعَةَ الشَّیْطَانِ إِنْ لَمْ یَکُنْ لَکُمْ دِینٌ وَ لَا تَخَافُونَ الْمَعَادَ فَکُونُوا أَحْرَاراً 

زود رنج نباشیم

بسم الله الرحمن الرحیم

خیلی ناراحت شده بود، می گفت: دیگه جایی عیددیدنی نمی رم. هرجایی که میریم ، یکی هست که یه حرف نامربوط بهم بگه.

گفتم انقدر زودرنج نباش. اونا منظوری ندارن، دنبال حرفی می گردن برای شروع صحبت اما گاهی بدسلیقگی می کنن یه چیزی میگن که شما دوست نداری یا اینکه اصلا متوجه نمیشن که شما انقدر حساس و زود رنج هستی.

این روزها بیشتر مواظب رفتارهامون باشیم. گاهی یک حرف نسنجیده ممکنه باعث شکسته شدن دلی می شه. سعی کنیم کمی ظرفیتمون رو هم بالا ببریم. سعی کنیم بیشتر به اطرافیانمون حسن ظنّ داشته باشیم؛ شاید واقعا بلد نیستن چطور باید رفتار کنن...

ما که نباید بخاطر یک رفتار اشتباه روز خودمون رو خراب کنیم. اگه از کنار مسائل ساده تر بگذریم، زندگی هم راحت تر می شه.

مرنج و مرنجان

بسم الله الرحمن الرحیم

مدتیه که بین چندتا از دوستان کدورتی پیش اومده که هیچ کدوم حاضر به کوتاه اومدن نیستن. اصل قضیه هم از یه مسأله ی خیلی پیش پا افتاده شروع شده و مشکل اصلی به نظرم اینه که هیچ کس حاضر نیست کمی از غرورش رو کم کنه یا انتظار بیش از حدی از دیگران داره.

آقای دولابی در یک توصیه اخلاقی به کسی که ازشون سوال کرده بود گفته بودند: مرنج و مرنجان.

در مورد این قضیه خیلی فکر می کردم که مگر می شود از دیگران نرنجیم؟ میتونیم بگیم من سعی خودم رو می کنم تا کار خطایی نکنم و حرفی نزنم که کسی از من آزرده خاطر شود اما چطور می شود که من از دیگران ناراحت نشوم؟

به این نکته رسیدم که اگر هدف رسیدن به خداست و همه ی کارها رو بخاطر خدا انجام می دهیم هیچ وقت نباید از کسی انتظار داشته باشیم. اگر انتظار داشتن رو از ذهنمون حذف کنیم تا حدّ زیادی در این راه پیش رفته ایم و در صورت قدرنشناسی طرف مقابل اصلا اذیت نمی شویم.

قسمت بعدی این است: فردی که ما را آزرده خاطر می کند میتوانیم به چشم یک بیمار به او نگاه کنیم. هیچ کس از شخص بیمار انتظاری ندارد، چون می دانند او حالت عادی و طبیعی ندارد و حتی در مقابل اذیت های او احساس ناراحتی و دلسوزی هم می کنیم. پس اگر فکر کنیم شخصی که ما را آزرده هم بیمار است هم از او رنجیده خاطر نمی شویم که بخواهیم غیبت کنیم و به گناه های دیگر رو بیاوریم و هم برای او دعا می کنیم تا از رذایل اخلاقی و بیماری های روحی نجات پیدا کند.

ان شاالله که بتونیم نیاتمون رو برای خدا خالص کنیم و به همه ی تعالیم پر مغز دینمون عمل کنیم.