بسم الله الرحمن الرحیم
مدتی بود که ذائقه مون بدجوری به تنقلات ناسالم عادت کرده بود. دائم چیپس و نوشابه و بیسکوییت و بستنی و... و این خیلی من رو توی فکر برده بود که از حالا نباید اجازه بدم ذائقه ی بچه ها به این رویه عادت کنه و باعث بیماری های مختلف جسمی در اون ها بشه ؛ بخاطر همین یه برنامه ی غذایی و میان وعده ای سالم برنامه ریزی کردیم و غذاهای ناسالم رو کم کم از سبد خریدمون حذف کردیم و تا جایی که می شد یا مشابهش رو توی خونه و بصورت کم ضرر و سالم درست می کردیم و اگه نمی شد براش جایگزینی مثل میوه های مختلف رو انتخاب می کردیم؛ تا خدایی نکرده دچار بیماری ها و امراض جدید نشویم.
اما آیا اونقدری که به سلامت جسممون اهمیت می دیم ، سلامت روحمون هم برامون مهم هست؟
آیا نگران حمله ی ویروس های گناه به اقصی نقاط روحمون هستیم؟
آیا به فکر تغییر ذائقه ی روحمون هستیم؟
آیا به این فکر کردیم که کم کم ذائقه ی روحمون داره عادت به بعضی گناه ها می کنه؟
وقتش نشده که ذائقه ی روحمون رو به حالت اولیه ش برگردونیم و غذاهای سالم به خوردش بدیم؟
امام علی علیه السلام می فرمایند:
از احکام حتمی خداوند که در قرآن حکیم آمده و بر اساس آن پاداش و کیفر می
دهد و بدان خاطر خشنودی و خشم خود را به کار می برد آن است که اگر بنده ای
از دنیا بیرون رود در حالی که پروردگارش را با یکی از این گناهان که برمی
شمرم دیدار کند و از آن ها توبه نکرده باشد - هرچند خود را در پرستش او به
رنج افکند و در اعمالش اخلاص ورزد - هیچ سودی از عباداتش نرساند:1/در
عبادتی که خداوند بر او واجب نموده شرک ورزد یا 2/خشم خود را با تباه کردن
کسی فرو نشاند یا 3/دیگری را به کار ناشایسته اش نکوهش و بدنام کند یا 4/برای
پیش بردن کاری که با مردم دارد بدعتی در دین اظهار بدارد یا 5/با دورویی با
مردم دیدار کند یا6/ با دو زبان در میان مردم رفت و آمد کند1.
کاش تا دیر نشده ذائقه ی روحمون رو به توبه عادت بدیم ، به پاک بودن ، به گناه نکردن...
از امام صادق علیه السلام سوال شد از کجا بدانیم که توبه قبول شده است؟
امام علیه السلام فرمودند: اگر بعد از توبه موفق به عمل نیک و اطاعت خدا
شدید(در واقع خداوند مهربان،توفیق آن عمل را به شما داد)بدانید توبه مورد
قبول واقع شده است2.
ان شاالله که خدا بهمون توفیق توبه ی واقعی رو عنایت کنه و ما رو از توابین3 قرار دهد.
منابع:
1.خطبه 153 نهج البلاغه:اِنَّ مِن عَزائِمِ اللهِ فِی الذِّکرِ الحَکیمِ. الَّتی عَلَیها یُثیبُ وَ
یُعاقِبَ. وَ لَها یَرضَی وَ یَسخَطُ، اَنَّهُ لا یَنفَعُ عَبدا – وَ اِن
اَجهَدَ نَفسَهُ، وَ اَخلَصَ فِعلَهُ – اَن یَخرُجُ مِنَ الدُّنیا، لاقِیا
رَبَّهُ بِخَصلَه مِن هذِهِ الخِصال لَم یَتُب مِنها: اَن یُشرِکَ بِاللهِ
فیما افتَرَضَ عَلَیهِ مِن عِبادَتِهِ، اَو یَشفِیَ غَیظَهِ بِهَلاکِ نَفس،
اَو یَعُرُّ بِاَمر فِعلَهُ غَیرُهُ، اَو یَستَنجِحَ حاجَه اِلَی النّاسِ
بِاِظهارِ بِدعَه فِی دینِهِ، اَو یَلقَی النّاسِ بِوَجهَینِ، اَو یَمشِیَ
فیهِم بِلِسانَینِ
2.ینابیع الحکمه باب غیبت
3.آیه 222 سوره بقره: إنَّ اللهَ یُحِبُّ التَّوَّابینَ و یُحِبُّ المُتَطَهِّرینَ
