عصر ظهور /7
شیطان و حضور در صحنه‌های حساس تاریخی (3)
تلخ‌ترین صفحه‌ها و لحظه‌های تاریخ بشریت را انسان‌هایی رقم زده‌اند که دل به دست ابلیس سپرده‌اند و ابلیس مجسم شده‌اند. کسانی که قرآن از آن‌ها به «أولیاء الطاغوت» یاد می‌کند. کسانی که پیروان و بندگان شیطان هستند، نه پیروان و بندگان خدا؛ شیطان که به تنهایی در متن تاریخ و زندگی انسان‌ها امکان اثرگذاری مستقیم ندارد و خدا چنین قدرتی به او نداده است، تنها ابزاری که در دست دارد، ابزار «إغوا» است. فریب دادن انسان ها، به بنده کردن آن‌ها منجر می‌شود. شیطان کسانی را فریب می‌دهد و بنده خود می‌کند تا از طریق آن‌ها که دارای اراده‌ی انسانی هستند، در تاریخ بشریت دخالت و اثرگذاری کند.
تلخ‌ترین و هولناک‌ترین صفحه‌ی تاریخ بشریت، صحنه‌ی کربلا است. کربلا صحنه‌ی جنایاتی است که زمین و زمینی‌ها، آسمان و آسمانی‌ها و حتی خدای آسمان‌ها برایش گریستند و سوگواری کردند. مسیر تاریخ بشریت پس از پیامبر خاتم (ص) به انحراف کشیده شده بود. تنها یک اراده‌ی آسمانی می‌توانست این مسیر کج را به طریق راست تغییر دهد. امام حسین (ع) با اراده‌ای پولادین گام در مسیر اصلاح امت رسول الله (ص) گذاشت و قیام کرد. اگر این قیام به ثمر می نشست، همان حکومت عدل علوی که آسمانی‌ها و زمینی‌ها آرزوی آن را داشتند، برقرار می‌شد؛ شیطان احساس خطر کرد و با همه‌ی وجود به میدان آمد. پست‌ترین و شقی‌ترین انسان‌های تاریخ را به صف کرد. آن‌ها را از خطر نابودی روزگار حکومت و فرمانروایی بیم داد و عده‌ای دیگرشان را وعده‌ی مال و جاه و ثروت داد. همه‌ی لشگر شیطان به خط شدند و صحنه‌ای از جنایت و شقاوت آفریدند که تا امروز فرشته‌ها برای آن گریه می‌کنند. در روایات آمده است در کنار گودال قتلگاه این شیطان بود که ایستاده بود و خود فرمان جنایت می‌داد...
