دنیا برای توست نه تو برای دنیا

انقدر با ارزش و گران بهایی

که دنیا و تمامی نعمت هایش را برای تو آفریده²

اما گاهی این نعمت ها چنان تو را محو خود می کند

که گمان می کنی، تو را برای دنیا آفریده اند.

به هوش باش! نکند این منزلگه دو روزه² را ابدی بپنداری و به جای توشه جمع کردن برای بهار، به خواب زمستانی روی.

نکند بانگ الرحیل³ بلند شود و تو هنوز آماده حرکت نباشی

به هوش باش!

منابع:

1.     سوره بقره، آیه 29: هُوَ الَّذی خَلَقَ لَکُمْ ما فِی الْأَرْضِ جمعیاً: او خدایی است که همه آنچه را ( از نعمتها ) در زمین وجود دارد ، برای شما آفرید.

2.     تاریخ ابن عساکر، شرح حال امام حسین علیه‌السلام، ص 215: عِبادَاللّهِ اِتَّقُواللّهَ وَکُونُوا مِنَ الدُّنْیا عَلی حَذَرٍ، فَاِنَّ الدُّنْیا لَوْ بَقِیَتْ لاَِحَدٍ اَوْ بَقِیَ عَلَیْها اَحَدٌ، کانَتِ الاَْنْبِیاءُ اَحَقَّ بِالْبَقاءِ، وَ اَوْلی بِالرِّضی وَ اَرْضی بِالْقَضاءِ. غَیْرُ اَنَّ اللّهَ تَعالی خَلَقَ الدُّنْیا لِلْبَلاءِ وَ خَلَقَ اَهْلَها لِلْفَناءِ فَجَدیدُها بالٍ، وَ نَعیمُها مُضْمَحِلٌّ وَ سُرُورُها مُکفَهِرٌّ، وَ الْمَنْزِلُ بُلْغَةٌ وَ الدّارُ قَلْعَةٌ فَتَزَوَّدُوا فَاِنَّ خَیْرَ الزّادِ التَّقْوی؛ امام حسین علیه السلام می‌فرماید: بندگان خدا! از خدا بترسید و از دنیا برحذر باشید کهاگر بنا بود دنیا برای کسی باقی بماند و یا یک فرد [برای همیشه] در دنیا بماند، پیامبران برای بقاء سزاوارتر و جلب خشنودی آنان بهتر و چنین حکمی خوش آیندتر بود.
غیر از این نیست که  خداوند دنیا را وسیله آزمایش، و مردم را برای فانی شدن آفرید. پس تازه‌هایش کهنه و نعمتهایش زائل و شادی آن مبدل به غم می‌شود، و خانه و منزلگهی استزودگذر و کوتاه مدت. پس [برای آخرت] توشه‌ای برگیرید که بهترین توشه تقواست

3.     نهج البلاغه، خطبه 21: سبکبار شوید. دیر یا زود به منزل رسید، که رستاخیز پیش رویتان است و ساربان مرگ بانگ «الرّحیل» سر داده و شما را به پیش می‏رانَد. سبکبار شوید تا برسید، که ره‏سپردگان به انتظار آخرین مسافرند تا دادگاه بزرگ الهی حسابرسی بندگان را بیاغازد.

 

ارزش انسان به مادیات نیست.

 

مادیات نابود شدنی و حقیقت انسان پایدار است. اگر ارزش فرد به مسایل مادی باشد، با زوال مادیات فرد هم بی ارزش می شود.

پول پرستی

بسم الله الرحمن الرحیم

مدتی بود نمازهای اول وقتش تبدیل شده بود به آخر وقت! اون آدم راستگو و صاف و ساده تبدیل شده بود به یک دلال حرفه ای که سعی میکرد با آب و تاب و دروغ کارهاش رو پیش ببره. خیلی از اخلاق های درستش داشتن رو به نابودی می رفتن... اون آدم کاملا عوض شده بود.

ازش پرسیدم: چی شده، خیلی تغییر کردی!

گفت: خب زندگی خرج داره دیگه.برای کسب روزی تلاش بیشتری میکنم نسبت به قبل.

گفتم: شما که وضعتون خوب بود!

گفت: ای بابا تو این زمونه آدم باید بیشتر تلاش کنه تا به همه آرزوهاش برسه...

امام علی علیه السلام می فرمایند:
مال دوستی عاقبت انسان را تباه می کند و آرزوها را گسترده و طولانی می کند¹.

در زندگی هر چیزی در حد تعادل پسندیده و خوب است اما وقتی از حد تعادل تجاوز می کنه دیگه قشنگ و دوست داشتنی نیست. همانطور که از پیامبر مهربانی ها نقل شده: بهترین امور، حد وسط و میانه و حالت اعتدال آنهاست².

کار کردن برای به دست آوردن رزق و روزی خوبه اما نه جایی که حلال و حرام ها قاطی بشه یا خدایی نخواسته حقی از کسی ضایع بشه!

گاهی بخاطر بدست آوردن پول بیشتر چشم ها به روی بسیاری از حقایق بسته میشه و حقوق بسیاری از ضعفا پایمال میشه. آیا افرادی که حق مظلومین رو میخورن، اون دنیا می تونن جواب بدن؟؟؟

منبع:

1.میزان الحکمة جلد 4 صفحه 2983 حدیث 19329

2.مستدرک الوسائل، ج 8، ص 255:خیر الامور اوسطها

یاد مرگ

بسم الله الرحمن الرحیم

در روایات بسیاری به یاد مرگ سفارش شده.

رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله : أفضَلُ الزُّهدِ فی الدّنیا ذِکرُ المَوتِ ، و أفضَلُ العِبادَةِ ذِکرُ المَوتِ ، و أفضَلُ التَّفکُّرِ ذِکرُ المَوتِ ، فمَن أثقَلَهُ ذِکرُ المَوتِ وَجَدَ قَبرَهُ رَوضَةً مِن رِیاضِ الجَنّةِ .

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : برترین بى رغبتى به دنیا، یاد مرگ است. برترین عبادت، یاد مرگ است و برترین اندیشیدن، یاد مرگ است. پس، هر که یاد مرگ وجودش را پر کند، گور خود را باغى از باغ هاى بهشت بیابد .

اگر روزانه چندین بار به یاد مرگ بیفتیم کمتر دل میشکنیم ، کمتر به دنیا وابسته می شویم ، بیشتر به فکر کسب رزق اخروی می افتیم و کلا بهتر می شویم. دیدید کسایی که دکتر بهشون میگه مدت کوتاهی بیشتر زنده نیستید ، کلا با قبلشون متفاوت میشن سعی میکنن همه ی کارهای اشتباهشون رو جبران کنند ، سعی می کنند از خودشون تو ذهن بقیه خاطره ی خوب بگذارن ، خیلی از مسائل دنیا براشون بی مزه و بی اهمیت میشه ، بیشتر به فکر قبر و قیامت می افتن... کاش دائم یادمون بیفته که مردنی هم هست...

«مردی از ابوذر غفاری سبب ترس از مرگ را پرسید. ابوذر پاسخ داد، به خاطر اینکه تمام همت شما صرف آباد کردن دنیای محدود و فانی می شود و برای آباد کردن جهان بعد از مرگ، فرصتی برای شما باقی نمی ماند. پس حال که می خواهید به هنگام مرگ از محلی آباد به مکانی ویران که به دست خود ویرانی آن را فراهم کرده اید، بروید، می ترسید؛ چون رفتن از محل آباد به جای خرابی که راه بازگشتی ندارد، ترس و وحشت دارید».

ملا محسن فیض کاشانی، محجّه البیضاء، ج 8، باب «موت»، ص 120