بسم الله الرحمن الرحیم
تا وارد خونه شد، بعد از سلام و احوالپرسی، طبق معمول رفت بالای منبر... شروع کرد از تربیت صحیح فرزند گفتن. گفت و گفت و گفت... طوری حرف می زد، که انگار تنها کسی که هیچ اشتباهی نداره اون بود و بقیه سر تا پا خطاکار هستن. آخر صحبت هاش هم گفت: یه موقع ناراحت نشی ها، من دارم امر به معروف می کنم...
رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:
امر به معروف و نهى از منکر نکند مگر کسى که سه خصلت در او باشد: در امر و نهى خود
مدارا کند، در امر و نهى خود میانه روى نماید و به آنچه امر و نهى مى کند، دانا
باشد1 .
بهتره وقتی می خوایم از نظر خودمون کسی رو امر به معروف کنیم، همه جوانب رو بسنجیم. ببینیم اون ایراد تو خودمون هست یا نه؟ بعد هم خیلی غیر مستقیم بهش بگیم نه طوری که باعث ناراحتی اون فرد بشه. همیشه موقع ایراد گرفتن، بهتره اول چندتا از نکات مثبت اون فرد رو براش بشمریم؛ نه اینکه از همون اول با اشتباهاتش به رگبار ببندیمش. بهتره بعد از گفتن اشتباهش اونم در خلوت دو نفری خودمون و در لفافه سریع از موضوع خارج بشیم، شاید اصلا اون روز حال دوستمون خوب نباشه و ما اطلاع نداشته باشیم و با حرف های ما حالش بدتر هم بشه...
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: خدای عز و جل می فرماید: آنکس که بنده مؤمن مرا خوار کند با من به جنگ برخاسته2.
نکنه لحن صحبتمون طوری باشه که دل کسی شکسته بشه، یا اینکه اون فرد رو تو یه جمع خوار و خفیف کنیم... بچه شیعه باید حواسش به همه ی رفتارهاش باشه.
ان شاالله که بتونیم از شیعیان واقعی حضرت باشیم.
منابع:
1.بحارالأنوار(ط-بیروت)
ج 97 ، ص 87 ، ح 64 ،شبیه این حدیث دعائم الاسلام ج 1 ، ص 368: لا یَأمُرُ بِالمَعروفِ و َلا یَنهى عَنِ المُنکَرِ إلاّ مَن کانَ فیهِ ثَلاثُ
خِصالٍ : رَفیقٌ بِما یَأمُرُ بِهِ رَفیقٌ فیما یَنهى عَنهُ ، عَدلٌ فیما یَأمُرُ
بِهِ عَدلٌ فیما یَنهى عَنهُ، عالِمٌ بِما یَأمُرُ بِهِ عالِمٌ بِما یَنهى عَنهُ
2.«جامع الاخبار» : باب 7، فصل 4 :قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: قال الله عز و جل: قد نابذنی من اذل عبدی المؤمن
