افسردگی یا آمادگی؟

بسم الله الرحمن الرحیم

غمگین به نظر می رسید. مدتی بود کم حرف شده بود. کمی باهاش صحبت کردم. می گفت: این همه تاکید شده به یاد مرگ. منم مدتی شروع کردم به فکر کردن درباره مرگ؛ اما نتیجه این که افسرده و دلزده شدم. همش فکر می کنم قراره بمیرم و از زندگی زده شدم. 

گفتم: اولا که نه افراط درسته نه تفریط. ثانیا اگه به مرگ درست نگاه کنیم این اتفاق ها نمی افته. 

اگه زندگی دنیا رو یک فرصت بدونیم که باید ازش حداکثر استفاده رو بکنیم، دیگه با یاد مرگ ، از زندگی زده نمیشیم که هیچ اتفاقا بیشتر هم قدرش رو می دونیم. اتفاقا اینطوری بیشتر می تونیم اولویت سنجی کنیم و ببینیم کدوم کارها برامون در اولویت هستن؟ بعضی کارها واقعا نیازی نیست حتما انجام بشن و بعضی کارها رو حتما باید انجام بدیم. 

لازم نیست هر لحظه منتظر مرگ بشینیم و افسرده بشینیم، اما با یا مرگ، یاد می گیریم که خودمون رو برای مرگ آماده کنیم و نسبت به این واقعه حتمی بی خیال نباشیم. 

اگه حق الناس رو رعایت کنیم و مواظب حق الله باشیم، خیلی راحت خودمون رو آماده مرگ کردیم و از مواجهه باهاش نگران نمی شیم. 

امام على _{علیه السلام} می فرمایند: چونان کسى مباش که بدون عمل ، به آخرت امید بسته است··· از مرگ مى ترسد، اما پیش از رفتن کارى نمى کند¹.

منبع:

1. نهج البلاغة : الحکمة 150 : لا تَکُن مِمّن یَرجو الآخِرَةَ بغَیرِ العَمَلِ ··· یَخشَى المَوتَ ، و لا یُبادِرُ الفَوتَ .

تجربه مردن و زنده شدن

بسم الله الرحمن الرحیم

مدتی پیش برنامه ویتامین ث در شبکه سه مهمانی با تجربه ای عجیب داشت. تجربه ی مردن و زنده شدن... شخصی که بر اثر تصادف به کما رفته و در عالم برزخ ملائکه ای رو می بیند، که بخاطر اینکه گاهی به حرف پدر و مادرش توجه نمی کرد، او را مورد عتاب قرار می دهند و درباره تمامی گناهانی که در زندگی انجام داده او را مواخذه می کنند...

همه ی ما مطمئن هستیم، که روزی می میریم؛ اما این در رفتار و کردار ما مشهود نیست. انگار باور نداریم...

اما چرا بین همه ی گناهان اون شخص، اولین سوالی که پرسیده شد درباره پدر و مادر بود؟

خداوند در جای جای قرآن بعد از پرستش خودش به احترام پدر و مادر امر کرده، پس مطمئنا این، امر بسیار پر اهمیتی است، که بلافاصله پس از پرستش خدا به آن امر شده¹. متاسفانه خیلی از ما انسان ها فراموش می کنیم دورانی رو که کوچک بودیم و از انجام هرکاری عاجز بودیم و این زحمات پدر و مادر بود که ما را به این مرحله از زندگی رسانده.

امام رضا علیه السلام فرمود:

خداوند متعال فرمان داده سه چیز همراه سه چیز دیگر انجام گیرد:

1 - به نماز همراه زکات فرمان داده است، پس کسی که نماز بخواند و زکات نپردازد نمازش نیز پذیرفته نمی شود.

2 - به سپاسگزاری از خودش و پدر و مادر فرمان داده است، پس کسی که از پدر و مادرش سپاسگزاری نکند، خدا را شکر نکرده است.

3 - به تقوای الهی فرمان داده و به صله رحم، پس کسی که صله رحم انجام ندهد تقوای الهی را هم بجا نیاورده است^₂.

خیلی وقت ها ما احادیث رو می خونیم و شاید اون لحظه هم خیلی تحت تاثیر قرار بگیریم، اما بعد از مدتی سریع فراموش می کنیم، در حالیکه این آیات و روایات رو باید بر دلمون حک کنیم. اینکه اینقدر به نیکی به پدر و مادر و حتی به نگاه محبت آمیز به اون ها تاکید شده و تنها جایی که خدا اجازه اطاعت از اونها رو نداده، کفر به خداست، نشون دهنده ی مقام عظیم اونهاست.

ان شاالله از همین امروز تلاش کنیم، تجدید نظری در روابطمون با پدر و مادرهامون داشته باشیم و کاری کنیم که تا زنده هستند از ما راضی باشن و اگه فوت شدن با صدقه و قرائت قرآن به نیتشون، قدرشناس زحماتشون باشیم.

ان شاالله که خدا کمکمون کنه تا از فرصت های مثبت زندگی بهترین استفاده رو بکنیم، تا وقتی در برزخ گرفتار شدیم، پریشان خاطر و نگران نباشیم.

+برای دیدن فیلم مردن و زنده شدن محمد مهاجری کلیک کنید. توصیه می کنم حتما این فیلم رو ببینید.

منابع:

1.سوره اسراء، آیه 23: و قضی ربک الا تعبدوا الا ایاه و بالوالدین احسانا اما یبلغن عندک الکبر احدهما، او کلاهما فلا تقل لهما اف و لا تنهرهما و قل لهما قولا کریما...

2.بحار الانوار، جلد 74، ص 77: ان الله عز و جل امر بثلاثة مقرون بها ثلاثة اخری: امر بالصلاة و الزکاة، فمن صلی و لم یزک لم تقبل منه صلاته و امر بالشکر له و للوالدین، فمن لم یشکر والدیه لم یشکر الله، و امر باتقاء الله و صلة الرحم، فمن لم یصل رحمه لم یتق الله عز و جل.

برای مرگ آماده ایم؟

بسم الله الرحمن الرحیم

هر بار خبر مرگ کسی رو می شنوم، تا مدتی دائم به مرگ و اتفاقات بعدش فکر می کنم. امروز که تصاویر تشییع جنازه حجة الاسلام و المسلمین هاشمی رفسنجانی رو می دیدم، باز هم ذهنم مشغول شد.

آدم تا وقتی که زنده است، فرصت داره تا هر کاری که از دستش برمیاد رو برای آخرتش انجام بده، بارها و بارها آزمایش میشه، در تمام طول عمر فرصت جبران و توبه داره؛ اما همین که پرونده ی زندگی بسته میشه و ملک الموت روح رو قبض می کنه، دیگه راهی نیست. دیگه فرصت تموم میشه...
امام على علیه السلام می فرمایند: شما را سفارش مى کنم که به یاد مرگ باشید و از آن کمتر غفلت ورزید. چگونه از چیزى غافلید که او از شما غافل نیست و چگونه به کسى چشم طمع دوخته اید که به شما مهلت نمى دهد! مردگانى که مشاهده کرده اید خود واعظانى هستند که شما را از هر واعظى بى نیاز مى کنند¹.

اگر از یاد مرگ غافل نشیم، دیگه نمی تونیم به راحتی حق رو ناحق کنیم، یا اشتباهاتی رو مرتکب بشیم که باعث تباه شدن اعمالمون بشه.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:

با مرگ انسان، رشته عملش قطع می شود، مگر از سه چیز: صدقه جاری (و ماندگار) ، دانشی که مردم از آن بهره مند شوند، و فرزند نیکوکاری که برایش دعا کند².

ان شاالله که بتونیم از حالا به فکر به جا گذاشتن صدقه جاریه برای بعد از مرگمون باشیم، تا بعد از مرگ هم امیدی به رسیدن خیرات داشته باشیم .

منابع:

1.نهج البلاغة: الخطبة188:  عنه علیه السلام : اُوصیکُم بذِکرِ المَوتِ و إقلالِ الغَفلَةِ عنهُ ، و کیفَ غَفلَتُکُم عمّا لَیس یُغفِلُکُم ، و طَمَعُکُم فیمَن لَیس یُمهِلُکُم ؟! فکفَى واعِظا بمَوتى عایَنتُموهُم

2.میزان الحکمة، ح 14278: اذا مات الانسان انقطع عمله الا من ثلاث: الا من صدقة جاریة او علم ینتفع به او ولد صالح یدعوا له.

دنیای فریبنده

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام دوستان

ممنونم از پیام های خصوصی و عمومی پر مهرتون. به نیت همه دوستان در حرم امیرالمومنین علیه السلام نماز خوندم. ان شاالله که  همه حاجات خیرتون برآورده بشه.

در حرم حضرت عباس علیه السلام نشسته بودم. دختر کوچکی در حال بازی کردن بود و بی توجه به هشدارهای پدر و مادر از این طرف به آن طرف می دوید. ناگهان چشمش به پسرکی همسن و سال خودش افتاد که از دور برایش دست تکان می داد و می خندید، دختر هم با ذوق به طرفش دوید اما همین که به او نزدیک شد، پسرک سیلی محکمی به گوش دختر زد. دختر شوکه شده بود و تا مادرش را دید، گریه ای بلند سر داد...

ناگهان به ذهنم رسید که این رفتار چقدر شبیه رفتاری است که دنیا با ما دارد. اول توجه ما رو به سمت خودش جلب میکنه و بعد از اینکه ما شیفته و مجذوبش شدیم، ما رو غرق و نابود می کنه.

امام صادق علیه السلام می فرمایند: رغبت و تمایل به دنیا مایه غم و اندوه و زهد و بـى میلى به دنیا سبب راحتى قلب و بدن است¹.

وقتی قراره در این دنیا فقط به اندازه ای زندگی کنیم؛ که فرصت داشته باشیم، توشه ای برای زندگی جاودانه و ابدی آخرت برداریم، پس چه نیازی داریم که بارمون رو با لوازم اضافه و گاها دردسرساز پُر کنیم؟

آدم باهوش کسی هست که برای هر روزش برنامه ریزی داشته باشه،در طول روز تا می تونه از وقتش برای توشه برداشتن استفاده کنه. می تونه تمامی کارهاش رو به نیت های الهی انجام بده. حتما برای روزهاش برنامه های خوندن قرآن و دعا داشته باشه. تا می تونه خودش رو از دنیا و مظاهر فریبنده ش دور کنه و از اخلاق های پر گناه دنیایی فاصله بگیره.

امام علی علیه السلام می فرمایند:

هیچ کس با این قرآن همنشین نشد ، مگر آن که چون از نزد آن برخاست با فزونی و کاستی همراه بود؛ فزونی در هدایت، و کاستی ازکوردلی².

ان شاالله که بتونیم زندگی دنیایی مون رو پربار و پر فضیلت کنیم.

منابع:

1. تحف العقول، ص 358: الـرَّغبَهُ فِـى الـدُّنیـا تـُورِثُ الغَمِّ وَ الحُزنِ وَ الزُّهـدِ فـِى الدُّنیا راحَهُ القَلبِ وَ البَـدَنِ

2.  نهج البلاغه خطبه 176: ما جالَسَ هذَاالقُرآنَ اَحَدٌ الّا قامَ عَنهُ بِزِیادَةٍ اَو نُقصانِ؛ زِیادَةٍ فی هُدًی اَو نُفصانِ مِن عَمًی .

مرگ نزدیک است

بسم الله الرحمن الرحیم

مدتی پیش یکی از دوستانم برام اتفاقی رو تعریف رکد که واقعا تأمل برانگیز بود. می گفت بعد از فوت پدرم، موقع تقسیم ارث خواهرهام گفتن حق نداری که بیشتر از ما برای خودت سهمی برداری! در حالیکه این حق عرفی، شرعی و قانونی ایشون بود، اما بخاطر رضایت مادر و خواهرهاش به این کار رضایت داده بود و با نارضایتی اموال رو به صورت مساوی تقسیم کرده بود، در حالیکه نیاز مالی شدیدی به اون پول داشت.

حضرت موسی بن جعفر علیه السلام در تشییع جنازه ای حضور داشتند، وقتی میت را در قبر جای دادند، حضرت فرمودند: چیزی که پایانش این است، شایسته است که انسان از آغاز به آن دلبسته نشود، و چیزی که آغازش چنین است، سزاوار است که از پایانش بیم داشت¹.

دنیایی که قراه به قبری به این تنگی و تاریکی ختم بشه، آیا ارزش این دلشکستن ها و حق خوری ها و ظلم کردن ها رو داره؟ آیا بهتر نیست خیلی این دنیا رو جدی نگیریم و به خودمون اجازه انجام هر کاری رو ندیم؟ اگه قبل از انجام هر کاری به این فکر کنیم که این دنیا کوتاه تر از این حرف هاست که بخوایم به خاطرش آخرت ابدی خودمون رو خراب کنیم.

آخرتی که اولین مرحله ش، همون قبر تنگ و تاریکی هست. همون قبری که به فرموده ی امام صادق علیه السلام:

هر روز صحبت مى ‏کند و می ‏گوید : من خانه غربتم ، من خانه تنهایى ام ، من خانه کِرمها هستم ، من قبرم ، من باغى از باغهاى بهشت یا گودالى از گودال هاى دوزخم² .

اگه به این فکر کنیم که اولین مرحله ی آخرت که این باشه، پس بقیه مراحلش چطور میتونه باشه، انگیزه مون کمتر میشه برای انجام گناه...

اگر روزانه حداقل یک بار به مرگ فکر کنیم، خیلی از اشتباهات رو مرتکب نمی شیم.

حتما در برنامه هامون هفته ای یکبار زیارت اهل قبور رو جا بدیم.

برای مطالعه بیشتر در این مورد کتاب منازل الآخرة شیخ عباس قمی توصیه می شود.

منابع:

1.بحارالانوار، ج 70، ص103

2.الکافی : 3 / 242 / 2 منتخب میزان الحکمة :456: إنّ لِلقَبرِ کلاما فی کُلِّ یَوم ، یقولُ : أنا بَیتُ الغُربهِ ، أنا بَیتُ الوَحشَةِ ، أنا بَیتُ الدُّودِ ، أنا القَبرُ ، أنا رَوضَةٌ مِن رِیاضِ الجَنّةِ أو حُفرَةٌ مِن حُفَرِ النارِ

نیکویی های پایدار...

بسم الله الرحمن الرحیم

چند روزی هست که ذهنم درگیر این شده که چه کارهایی میتونم انجام بدم تا برام باقی بمونه و بعد از مرگم هم عمل خیری باشه که به من برسه.

گاهی با یاد دادن قرآن خوندن یا یک ذکر به یکی از دور و بری هامون میتونیم هم کلی ثواب الان جمع کنیم و هم تا هر وقت که بعد از ما اون فرد قرآن خوند ما هنوز هم ثواب ببریم. یا اینکه میتونیم توی مساجد چیزهایی که لازم دارند رو وقف کنیم مثلا قرآن و مفاتیح یا مهر تربت (مثلا من خودم هربار میرم مسجد دنبال مهر تربت میگردم) یا حتی چادر نماز... یا هر چیزی که فکر کنیم مردم به اون نیاز دارن و الان موجود نیست و در صورت وجودش گره ای از کار مردم باز میشه و ما رو دعا خواهند کرد.

اما به نظر من مهمترین کاری که میشه انجام داد تربیت صحیح فرزند هست چون قراره اون ها هم نسل بعدی رو تربیت کنند. وقتی با بچه هامون هستیم به این فکر کنیم که اگه ما خوب بچه هامون رو تربیت کنیم بعد از مرگ ما بهترین باقیات الصالحات برامون هستن. یکی از دوستان میگفتن یه جوری بچه تربیت کنید که وقتی بعد از مرگتون بچه تون رو دیدن براتون فاتحه بفرستن نه اینکه بهتون بد و بیراه بگن!!

به نظر من بهترین روش برای تربیت فرزند اینه که حرف و عمل خودتون یکی باشه. بچه ها از عمل ما بزرگ ترها یاد میگیرن نه از حرف هامون چون قهرمان کودکان والدینشون هستن، پس سعی کنیم بهترین باشیم تا اونها هم بتونن بهترین بشن.

و ناگهان چقدر زود دیر می شود...

بسم الله الرحمن الرحیم
چند روزی هست که یکی از اقوام فوت کردند. امروز که برای مراسمشون سر خاکشون رفتم، با دیدن قبرهای خالی به خودم لرزیدم. قبرهایی تنگ و کوچک که منتظر مسافران خود هستند.
 

واقعا چقدر خودمون رو برای مرگ آماده کردیم؟ چقدر به مرگ فکر می کنیم؟ موقع انجام کارهای درست و نادرست چقدر به فکر مرگ و برزخمون هستیم؟
امام علی علیه السلام می فرمایند: رساترین پندها، عبرت گرفتن از آرامگاه هاى مردگان است¹.
اگر خودمون رو مقید کنیم هفته ای یک بار به زیارت قبور بریم خیلی اثرات خوبی بر روی نفسمون داره. هم اموات رو یاد می کنیم و براشون توشه ای می فرستیم و هم برای نفس ما خیلی موثر است. امام صادق علیه السلام می فرمایند:
یاد مرگ، خواهش هاى نفس را مى میراند و رویشگاه هاى غفلت را ریشه کن مى کند و دل را با وعده هاى خدا نیرو مى بخشد و طبع را نازک مى سازد و پرچم هاى هوس را درهم مى شکند و آتش حرص را خاموش مى سازد و دنیا را در نظر کوچک مى کند².
 از حالا چه توشه هایی برای خودمون فرستادیم؟ خانه ی قبرمون روشنه یا ظلمانی؟ چطور می تونیم برزخمون رو خوب بسازیم؟ چون می دونیم اگه این دنیا کاری برای خودمون نکنیم دیگه بعد ز مرگ کاری از دستمون برنمیاد.
پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم می فرمایند: با مرگ انسان، رشته عملش قطع مى شود، مگر از سه چیز: صدقه جارى (وماندگار)، دانشى که مردم از آن بهره‌مند شوند، و فرزند نیکوکارى که برایش دعا کند³.
چه خوب میشه از حالا به فکر دنیای بعد از مرگمون باشیم و دل به این دنیای فانی نبندیم. میتونیم به صدقات جاریه ای که میتونه بعد از مرگ هم برامون توشه بفرسته فکر کنیم و با وقف و کارهای حسنه خانه ی برزخی خودمون رو آباد کنیم.


منابع:
1.شرح آقا جمال الدین خوانساری بر غررالحکم و دررالکلم ج2 ، ص423: أبلَغُ العِظاتِ الاعتِبارُ بِمَصارِعِ الأمواتِ
2.بحار الأنوار(ط-بیروت) ج6، ص133، ح32 - {شبیه این حدیث در مصباح الشریعه ص171 }: ذِکرُ المَوتِ یُمیتُ الشَّهَواتِ فی النَّفسِ ، و یَقلَعُ مَنابِتَ الغَفلَة ِ، و یُقَوّی القلبَ بمَواعِدِ اللّه ، و یُرِقُّ الطَّبعَ ، و یَکسِرُ أعلامَ الهَوى و یُطفِئُ نارَ الحِرصِ ، و یُحَقِّرُ الدُّنیا
3.میزان الحکمة، ح 14287: إذا ماتَ الإنسانُ انقَطَعَ عَمَلُهُ إلاّ مِن ثَلاثٍ : إلاّ مِن صَدَقَةٍ جاریَةٍ أو عِلمٍ یُنتَفَعُ بِهِ أو وَلَدٍ صالِحٍ یَدعُو لَهُ