دستورالعمل برای دیدن امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)
بسم الله الرحمن الرحیم
شخصی خدمت یکی از بزرگان رسید و به ایشان گفت چه کنم که مهدی فاطمه را ببینم؟ چرا نمی توانم ایشان را ببینم؟ آیا دستور العملی هست که بتوانم به زیارت ایشان بروم؟
استاد در پاسخ گفتند: امشب به خانه برو غدایی شور درست کن و بخور وبدون اینکه آب بخوری بخواب.
شخص با اینکه منظور استاد را متوجه نشده بود، رفت و دستور استاد را انجام داد. فردا خدمت استاد آمد و گفت حضرت استد هر آنچه فرمودید انجام شد. استاد پرسید نتیجه چه شد؟ آیا اتفاقی برایت افتاد؟ گفت: تا صبح خواب آب دیدم ، گاهی کنار جوی آب بودم ، گاه در کنار برکه ای پر آب و گاهی هم در دریا شنا می کردم... اما جناب استاد این کار من چه ربطی به دیدن امام زمان دارد؟
استاد گفت : چون تشنه بودی دائم خواب آب دیدی اگر تشنه ی دیدار می شدی حتما او را می دیدی.
دوستان عزیز این حکایت ، حکایت بعضی از ماست بدون اینکه واقعا احساس نیاز به حضور حضرت بکنیم یا تلاشی برای خشنودی ایشان و تسریع ظهور ، فقط دائم به دنبال ساده ترین اذکار برای دیدن ایشان هستیم.
از این حدیث و احادیث مشابه ، مشخص می شود که در عصر غیبت یکی از سخت ترین کارها نگه داشتن دین است همانطور که گفته شده نگه داشتن دین در آخر الزمان سخت تر از نگه داشتن آهن مذاب در دست است ؛ همینطور روایات زیادی هم برای افرادی هست که دین خود را حفظ کرده و در ردیف منتظرین و پارسایان قرار می گیرند و اجر شهید دارند.2 پس یکی از سخت ترین امتحانات دوران غیبت،استواری در دین و منتظر راستین بودن است. برای استواری در دین یکی از مهمترین شاخص ها ، اطاعت بی چون و چرا از امام است و حالا که ما از اماممان دور هستیم باید تحت امر نایب ایشان باشیم. همان طور که خودشان فرمودند در پیش آمدها به کسانی که مورد تایید ما هستند مراجعه کنید.3 به هر حال هر کسی برای حرکت کردن در راه درست به یک مربی و هدایت کننده نیاز دارد ما هم برای حرکت درست و در امان ماندن از گزندهای آخرالزمان نیازمند این هستیم که گوش به فرمان رهبری باشیم تا در این روزگار سخت نلغزیم.
1: بحارالانوار ج51،ص86 و 145
3:و اما الحوادث الواقعه فارجعوا فیها الی رواه حدیثنا فانهم حجتی علیکم و انا حجه الله علیهم » و اما در رخدادهایی که پیش می آید به راویان حدیث ما مراجعه کنید ؛ زیرا آنان حجت من بر شمایند و من حجت خدا بر آنان هستم»(الحر العاملی , محمد بن الحسن , وسائل الشیعه , تهران : مکتبه الاسلامیه ,ج18, ص 101)