بسم الله الرحمن الرحیم
می گفت: نمازم رو می خونم ، سعی هم می کنم که اول وقت بخونم. حتی تلاش می کنم روزانه ادعیه ای رو هم بخونم. تا جایی که بشه بنا ندارم که گناه انجام بدم، اما گاهی گناه هم می کنم و این موقع است که از همه چیز ناامید می شم. احساس می کنم همه ی نمازهام تباه شدن. فکر می کنم چطور میشه که هم نماز می خونم و هم گناه می کنم،انگار این نمازها هیچ اثری بر من ندارند.
گفتم: اتفاقا همین که از گناه کردن اینقدر ناراحت می شی ، نشون می ده که نمازها برای شما اثر داشته و این بینش رو به شما داده که کسی که نماز می خونه نباید گناه کنه، هر چند که فکر کنه این گناه کوچیکه. اما نا امید شدن هم راه حل درستی نیست. چون باعث دلسرد شدن شما از انجام واجبات می شه. اتفاقا این ناراحتی رو باید به فال نیک بگیری و ازش در راستای ترک گناه استفاده کنی.
امام علی علیه السلام می فرمایند: حیا از خدا بسیارى از گناهان را پاک مى کند1.
کسی که بعد از انجام گناه از نمازهاش خجالت زده می شه، با خودش فکر می کنه که لذت گناه یک لذت زودگذر و تمام شدنی است. اما اثری که از اون گناه برای من باقی می مونه ممکنه به تباهی همه ی اعمالم منجر بشه.
بهترین راه برای استفاده از این حالت به نظر من تقویت حالت انس با دعا و نمازهاست؛ مثلا سعی کن روی حضور قلبت تو نماز کار کنی؛ یا اینکه تا جاییکه میتونی نافله های نمازهات رو بخون؛ یا دعاهای روزانه رو تو برنامه ریزی هات بگذار.
ان شاالله که خدا توفیق دوری از گناهان رو به همه مون عنایت کنه. 
منبع:
1.تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 257: اَلحَیاءُ مِنَ اللّهِ یَمحو کَثیرا مِنَ الخَطایا
