آیا در کارهامون اخلاص داریم؟

بسم الله الرحمن الرحیم

نمیدونم تا حالا براتون پیش اومده که با خودتون فکر کنید اون افرادی که لیاقت زیارت امام زمان علیه السلام نصیبشون شده، چه ویژگی ها و معیارهایی داشتند؟ برای من این سوال زیاد پیش میاد. اتفاقا زیاد هم به دنبال جوابش می گردم ...
یکی از جواب های اساسی این سوال داشتن اخلاص هست.
گاهی با خودمون فکر می کنیم ما که اینهمه عمل خوب تو کارنامه ی اعمالمون هست پس چرا امام زمان ارواحنا فداه به ما سر نمی زنند؟
 اما اگه خودمون به تنهایی بهش فکر کنیم و ببینیم آیا واقعا همه ی نماز هامون همه ی روزه هامون، همه ی افعال و کردارمون فقط و فقط برای خدا بوده یا اینکه نه غیر از خدا به خیلی چیزهای دیگه هم فکر می کردیم؟
شاید گاهی دست کسی رو گرفتیم برای اینکه بهمون بگن چه آدم نیکوکاریه
شاید گاهی نمازی که خوندیم برای این بوده که بهمون بگن خوش به حالش عجب نمازی میخونه
شاید کار خیری کردیم که فقط خودمون ازش خبر داشتیم اما یه جا شروع کردیم به تعریف و تمجید از خودمون و تعریف کردیم که چه کارهای خیری که ما نکردیم...
و معنی همه ی این شایدها، نداشتن اخلاص هست.
امام صادق علیه السلام می فرمایند:
بزرگترین پاداش را آن عبادتی داراست که در خفا و نهان انجام گیرد¹.
اگه خدا بخواد به پرونده ی اعمالمون نگاه کنه با این وجود چیزی برامون باقی نمی مونه و فقط باید بگیم که : الهی عاملنا بفضلک و لاتُعاملنا بعدلک


برای خوندن داستان تشرفات خدمت امام زمان علیه السلام اینجا رو کلیک کنید.
منبع:
1.قرب‌الاسناد، ص 94:  اَعظمُ العباداتِ اَجراً أخفاها.